Yes! Een heerlijke nacht in ons tentje achter de rug. Het was inderdaad waarschijnlijk even wennen. Helaas zou de volgende keer kamperen weer even op zich laten wachten, want met de hoge temperaturen waren we niet echt van plan om in Turkije te gaan kamperen.. En dat was de kant waar we op zouden gaan! We moesten hiervoor wel eerst terug naar Georgië, want zoals eerder gezegd, Armenië en Turkije zijn geen vriendjes en hebben daarom momenteel geen open grensovergangen. Dus na onze spullen te hebben ingepakt en ons ontbijtje naar binnen te hebben gewerkt, was het tijd om richting de Georgische grens te rijden. De rit verliep soepel en halverwege, in Armenië, besloten we te lunchen bij een gezellig tentje. En niet veel later kwamen we aan bij de Georgische grens. Aan de Armeense kant verliep alles wederom soepel en waren we in no-time door de douane heen, maar aan de Georgische kant duurde het wat langer. Ze wilde naast het vaccinatiebewijs perse onze QR-codes scannen van het vaccinatiebewijs met hun telefoon, maar we weten dat je dan enkel rare tekens te zien krijgt als je geen speciale software ervoor hebt. Aangezien ze erop stonden gaven we ze de codes en Bas kon nog net zien dat ze inderdaad al die tekens kregen. In plaats van te zeggen dat het niet werkte, deden ze super intelligent alsof ze het konden lezen. Van Bas z’n vaccinatiebewijs snapte ze ook al geen reet, dus gingen ze dat nog even uitgebreid op zoeken. Gelukkig was het uiteindelijk allemaal goed en checkte ze ook nog even de PCR-test en konden we doorrijden! In Georgië zouden we doorrijden naar Vardzia: de “grotstad”. Benieuwd hoe dit zou zijn reden we een adembenemende route er naar toe! Met natuurlijk, welcome back in Georgia, de agressieve rothonden die out of the blue uit de bosjes tevoorschijn kwamen en achter ons aan kwamen rennen! Altijd fijn om herinnerd te worden dat je nog leeft en je hart nog goed tikken kan….. Via Booking hadden we een mooi hotel gevonden, maar omdat de rit deze dag vrij lang was en we niet zeker wisten of we het wel zouden redden (ook i.v.m. de grensovergang) hadden we nog niet geboekt. Dus reden we daarnaar toe. Het hotel lag praktisch boven de hoofdweg, maar om er te komen moest je nog een 300m offroad weggetje rijden, vrij stijl omhoog met flinke stenen en dergelijke. Bas ging even polshoogte nemen of er daadwerkelijk een hotel was, want vanaf de weg konden we het niet zo goed zien en toen bleek dat deze er inderdaad was, ging Samira erachter aan. Pfff dat viel flink tegen, de weg was echt pittig! Met flink wat zweet op de rug hadden we het gered en kwam de man van het hotel al naar ons toe gelopen. Helaas had hij geen goed nieuws, het hotel was deze dag gesloten! Ze vierden een verjaardag. Getverdemme, we zagen het beide absoluut niet zitten om weer naar beneden te gaan, maar er zat vrij weinig anders op. De beste man vond het zo sneu voor ons, dus regelde hij koffie en een broodje voor ons. Super lief! Ondertussen begon het weer om te slaan, het ging onweren en regenen, dus excuseerde we ons en gingen weg! We hadden geen zin dat we ook nog in de zeikregen naar beneden moesten rijden. De man had een ander hotel voor ons gebeld waar we terecht konden +-1km verderop dus daar gingen we naartoe. Eenmaal bij het hotel aangekomen zakte de moed een beetje in onze schoenen. Het was oude meuk, zag eruit als een oud schoolgebouw en was super kil ingericht. Toen we in de kamers mochten kijken werden we niet veel blijer. We keken elkaar aan, twijfelden nog even om niet toch nog wat anders te zoeken, maar we waren beiden zo moe dat we toch maar toestemde met de kamer. Het uitzicht vanaf het balkon bij de eetzaal was daarentegen waanzinnig! Vol uitzicht op de grotstad, echt heel vet! ’s Avonds wilde we wat eten, maar alle restaurantjes op loopafstand die volgens Google open waren, waren gesloten. Balen… Dus we hadden ons er bij neergelegd dat we het laatste soepje dat we nog in de koffer hadden zitten zouden eten. Totdat de auto die ons voorbij reed, hem in z’n achteruit zette en vroeg of hij ons kon helpen. We vertelden hem dat we op zoek waren naar een restaurant, maar dat alles dicht was, waarop hij weer zei dat hij er nog wel 1 wist die open was, aan de andere kant. Daar kon hij ons wel naartoe brengen! Wat top zeg! Dus hij gaf ons een lift en dropte ons bij het restaurant wat inderdaad open was. Score! We konden nog een keer genieten van de overheerlijke Georgische keuken, dus bestelden we allemaal kleine hapjes om te delen. Ondertussen hadden we de aandacht van onze buurmannen getrokken, die natuurlijk doorhadden dat we toeristen waren. Dat moest gevierd worden! Hoppa, daar kregen we het eerste wodka shotje. Man, wat het voor wodka was weten we niet, maar bij ons beide vloog ie er keihard in. Natuurlijk blijft het niet bij 1, dus ook een 2e en een 3e shotje kregen we. Van horen zeggen hebben we gehoord dat de 3e ergens tussen het restafval van het eten is beland haha. Nadat we betaald hadden liepen we terug, konden we gelijk even ontnuchteren. De volgende dag, na een prima ontbijt van het hotel gemaakt door oma, zouden we naar de Turkse grens gaan! Máár…. eerst nog even een naar de overkant, naar de grot-stad! We kochten 2 tickets en werden lekker luxe met een treintje naar boven gereden. Niet heel verkeerd, want Samira had haar strakke, lange, zwarte broek aangetrokken en het was toch wel erg warm! Toen we we boven waren, konden we zelf langs de grotten lopen, wat ontzettend indrukwekkend was. Hoe slim om al die kamers in de grotten te maken! Lekker koel, beschermd tegen verschillende weersomstandigheden.. En altijd zicht op het bezoek! Er waren verschillende kamers, zo had je een wijnkamer, bruidskamer, medicijnkamer, paardenstal, een kapel, offerplek etc. Van álles! Zeker de moeite waard mocht je in deze omgeving zijn! Daarna liepen we terug naar het hotel, trokken we onze pakken aan en was het tijd om naar Turkije te rijden! Poeh dat gaat toch wel snel ineens. Het wordt misschien een beetje saai, maar ook deze rit was weer fantastisch! Georgië is zo verschrikkelijk mooi! We reden door de bergen met heel veel groen en rustige wegen. Zo kunnen we inmiddels wel uren doorrijden! Voor ons gevoel waren we dan ook al redelijk snel bij de grensovergang, woehoee! Ons enthousiasme werd ehh.. flink onderuit gehaald toen we van de douanier te horen kregen dat deze grensovergang alleen open was voor vrachtverkeer. SAY WHAT???? Alleen de grensovergang bij Batumi was open met Turkije. OMG, dit hadden we dus niet gecheckt, ook totaal niet over nagedacht. We hadden 2 opties, hoewel de eerste al direct werd afgeraden. 1) Minder km’s, maar een slechte offroad weg richting Batumi 2) geasfalteerde weg terug richting Tbilisi en de snelweg naar Batumi. Shít zeg. We zouden vanaf nu nog zeker 4 á 5u moeten rijden om bij de grensovergang te komen, dus het zou aankomen op de minuut.. Het was op dat moment rond 15.00u en de grensovergang zou om 8u sluiten. Dus veel tijd om te twijfelen was er niet. Beiden routes zouden +- zelfde aantal uren duren, maar het idee om helemaal terug te rijden richting Tbilisi konden we niet handelen, dus besloten we (totaal niet eigenwijs) om de offroad weg te pakken. Beter voor onze mentale gesteldheid, laten we maar zeggen. Voordat we de offroad weg insloegen besloten we nog even een kleine pauze te houden en wat te eten, dat zouden we waarschijnlijk wel nodig hebben. Gelukkig hadden we nog een half brood uit Armenië met die héérlijke walnootpasta ertussen, genoeg om wat energie binnen te krijgen dus. Daarna klommen we de motoren op, enigszins met goed vertrouwen, want uit de weg die offroad zou worden kwamen ook wat busjes.. Het eerste deel was redelijk, gravel, maar dat veranderde al gauw in aarde en vervolgens in modder(plassen). Er werd op veel plekken vol op met zware werktuigen aan de weg werd gewerkt. Dat in combinatie met smalle bergwegen, (scherpe) bochten, zachte ondergrond en veel regenval de afgelopen dagen maakte het inderdaad uitdagend. Gelukkig zaten we er beiden goed in en ondanks dat het af en toe echt wel spannend was en eigenlijk de hele weg wel flink werken was, konden we beiden genieten! De omgeving was natuurlijk weer fantastisch. Doordat wij net wat meer snelheid hadden dan de auto’s konden we ook geregeld wat slierten inhalen. Aangezien we ook wel wat “gewone auto’s” tegenkwamen, grapten we nog naar elkaar “als we een Ford Fiësta tegenkomen, dan gaat het ons al helemaal lukken”. En ja hoor niet veel later kwamen we een Ford Fiësta tegen. Ons vertrouwen steeg natuurlijk direct sky-high dus deden we er nog een tandje bovenop! De tijd tikte voorbij, maar we wilden niet stoppen. Het voelde goed en eigenlijk vloog de tijd.. Na dik 3u offroad te hebben gereden kwamen we eindelijk aan bij het asfalt in Batumi! Via een geasfalteerde binnendoor weg, die ondertussen natuurlijk uit het niets ook ophield en uit het niets weer begon, reden we richting de grensovergang. Hier kwamen we rond kwart over 7 aan. YES, we hebben het gered! Er stonden zo’n 6 auto’s voor ons in de rij, dus dat moesten we sowieso gaan redden. Hoewel…. er gebeurde vrij weinig en langzamerhand werden we toch wel een klein beetje zenuwachtig. Gelukkig hebben we écht geleerd dat rustig blijven en de situatie accepteren de beste manier is om het wachten nog enigszins “leuk” te houden. Ondertussen kwamen er nog wat straathondjes voor een aai langs en besloten we het laatste stukje Armeense brood aan hen te voeren. Op een gegeven moment zagen we dat de andere rij in beweging kwam, dus besloten we daar aan te sluiten. Nèt voor sluitingstijd waren we eindelijk (en als laatste) aan de beurt! Ook de dame bij de post liet ons maar al te graag blijken daar haar dienst er bijna op zat: “we have to be quick, we only have 7 minutes”. Dus zo gezegd, zo gedaan, binnen een paar minuten waren we Georgië uit! Aan de Turkije kant werden wij eruit gepikt om ons te laten onderzoeken door een arts, echter toen we daar aan kwamen en we ons vaccinbewijs toonde was dat voldoende en kregen we weer een keurig handgeschreven briefje mee dat we gecheckt waren (en dat het blijkbaar in orde was). Het wachten duurde wel even, maar toen we eenmaal aan de beurt waren, waren we ook weer binnen een paar minuten door! Wat super handig werkte was dat we ons paspoort gaven, met daarin het kentekenbewijs, rijbewijs en vaccinatiebewijs. Zo konden zij in een keer door en waren wij lekker snel door de douane heen. Zeker een aanrader, mocht je nog eens een grensovergang tegenkomen en het nog niet op deze manier doen! Inmiddels was de zon ondergegaan, dus moesten we in het donker naar het hotel rijden. We hadden bij de grensovergang aan de Georgië-kant nog een gratis Wi-Fi connectie kunnen oppakken, dus daarmee hadden we gauw een hotel in Turkije geboekt. We moesten nog ongeveer een uurtje rijden en dan konden we gaan chillen, daar waren we aan toe na zo’n onverwacht lange dag! “Gelukkig” was de klok een uurtje terug gegaan in verband met uur tijdverschil tussen Georgië en Turkije, dus we hadden daadwerkelijk nog wat aan de avond. De rit ernaartoe moet vast práchtig geweest zijn, maar helaas… wij konden niets zien. Het was namelijk een weg tussen de bergen met heel wat strakke bochten. Ja inderdaad, in het donker. Het was wat ongemakkelijk, zeker op de Turkse wegen met de rijstijl van de Turken in Istanboel nog op ons netvlies, maar het was gelukkig rustig. Eenmaal aangekomen bij het hotel besloten we wel dat we voortaan maar niet meer in het donker moeten gaan rijden haha. We werden enorm hartelijk ontvangen en konden onze motoren op een privé plek vlak bij ons appartement parkeren. Nadat we ingecheckt hadden wilden we natuurlijk direct onder de douche, maar ehh… waar zijn de handdoeken? Oeps waren ze vergeten. Bas stond inmiddels al onder de douche dus Samira snelde zich naar de receptie om wat handdoeken te scoren. Nadat we beiden weer fris en fruitig waren, kwamen we erachter dat de airco het niet deed, hè balen. Na dat gemeld te hebben, kwamen ze met een schitterende oplossing aangezien de klusjesman al naar huis was: de kamer ernaast was leeg, dus kregen we ook die sleutel zodat we daar konden slapen. Onze spullen mochten we dan gewoon in “onze kamer” laten staan. Dat is nog eens service als het niet a la minute op te lossen is. Daarna gingen we naar het restaurant en bestelden we wat eten onder het genot van Turkse live muziek! Het eten was wáánzinnig lekker, dus de volgende dag besloten we nog een extra dagje te blijven. Even bijkomen, van de zon genieten/zwemmen, wat filmpjes en foto’s overzetten, blog schrijven en video editten! O ja, en eten natuurlijk!
