Na een dagje niks, was het weer tijd om te gaan rijden! We lieten de plaats Artvin achter ons en zouden deze dag naar de Karanlık Canyon, oftwel “Dark Canyon“) gaan. De rit was wáánzinnig, beiden overdonderd door de schoonheid van dit stukje Turkije! We reden op smalle, goed onderhouden wegen, tussen verschillende canyons door. Wat voel je je dan toch nietig op de motor, tussen die enorme rotswanden. Vervolgens reden we steeds wat hoger in de bergen en hadden we een fantastisch panorama-uitzicht. Bij het eerstvolgende bewoonde stukje wereld besloten we om even te stoppen om te tanken en de motoren weer eens een wasbeurt te geven! Na het laatste offroad avontuur waren de motoren weer ontzettend vies geworden en hoewel ze zo op z’n mooist zijn, is het toch beter om ze af en toe even schoon te spuiten. Dus reden we bij de pomp weg met onze glimmende motoren. Nadat we de bewoonde wereld weer een beetje achter ons lieten, werden we weer in armen genomen van het Turkse natuurschoon! We reden door prachtige heuvels/bergen (was hier onze discussie ontstaan over de definitie van een berg en een heuvel?), hier konden we nog wel uren doorheen rijden, want dit zou echt niet gaan vervelen. Heerlijk, die prachtige natuur, heuvels/bergen, bochten én de rust. Want rustig was het. Alsof dit deel van Turkije nog niet is ontdekt. Oké, nu is er ook niet heel veel te beleven, maar het is echt prachtig rijden. Misschien is het wel ontdekt door mensen met een ander doel, bedenken we. Tijdens de rit bedachten we meerdere keren dat we hier misschien niet moesten zijn; om de zoveel kilometer stonden zwaar bewapende soldaten. En dan niet alleen zwaar bewapende soldaten op de weg, maar ook met een hele zwaar bewapende pop-up militaire post met zandzakken en mannetjes erachter. Eh…. zijn we in een oorlogsgebied beland? Is het hier veilig? Het leek steeds alsof iedereen werd aangehouden, maar wij kregen keer op keer het sein dat we mochten doorrijden. Whatever, het zal wel, ondanks dat het misschien veilig had moeten voelen, voelde het niet zo haha. We zijn er ook nog steeds niet achter waarom dit nou het geval was. Wel hoorden we later iets over de PKK in dat gebied(?). Mogelijk dat het een verband heeft, maar zeker weten doen we het niet. Anyways na alweer enige tijd op de motor doorgebracht te hebben, besloten we te stoppen bij een restaurantje. Het zag er gezellig uit, met allemaal picknickbankjes buiten. Met onze motorpakken aan en de bloedhitte hadden we aardig wat bekijks haha. De ober van het restaurant vond het helemaal gaaf dat we uit Nederland kwamen, dus toen we wilde afrekende hoefde we omgerekend maar €1,- te betalen voor 2 thee en 2 tosti’s. Wat een lieverd! Na betaald te hebben (en toch wat fooi gegeven te hebben, shit dat is eigenlijk echt onbeleefd daar he?!) stapten we voor het laatste deel van de route op onze motoren. En ook dit stuk stelde niet teleur. Wauw, wauw, wauw. Mocht je een keer naar Turkije gaan met (eigen) vervoer, dan is dit deel écht de moeite waard! Na een tijdje kwamen we dan eindelijk aan op onze eindbestemming (Dark Canyon), en inderdaad, het doet z’n naam eer aan. Hele donkere rotswanden waartussen een helder blauwe rivier stroomt, prachtig! We reden een dorpje binnen, pinden wat lira’s en zochten op de offline kaart op Google Maps een hotel met goede beoordelingen. Als we daar aankomen en naar binnen lopen ziet het er aardig uitgestorven uit en er zit niemand achter de balie. Het hotel zelf was wel mooi en waarschijnlijk recent gebouwd. We hadden het bloedheet, waren kapot en hadden geen zin om verder te zoeken. Dus besloten we de motorpakken uit te trekken en neer te ploffen op de stoeltjes voor het hotel. Er zal binnen nu en een uur vast wel iemand komen. Ja, zo makkelijk wordt je van het reizen, want wie had deze mindset gedacht van ons? En inderdaad, na ongeveer een uurtje kwam er iemand aan gewandeld. We boekten een kamer (obviously dat er nog één vrij was) en fristen ons zelf en ploften nog even op bed in de airco. Nadat onze buiken ons toch wel duidelijk vertelden dat we moesten gaan eten, stonden we met redelijke tegenzin op, om buiten weer een deken van bloedhitte om ons heen te slaan. We liepen naar het (enige) restaurant tegenover ons hotel waar een groepje jongeren zat (wat ook werknemers bleken te zijn) die ons vroegen of ze ons konden helpen. Hoewel, helpen, overduidelijk dat ze daar niet heel erg veel zin in hadden. Als we vragen of we iets kunnen eten, kijken ze elkaar aan en zeggen ze dat ze al gesloten zijn (vreemd, want op internet staat dat jullie nog open zijn), maar, zeiden ze, ze konden wel een tosti voor ons maken. Nou, nee bedankt. Dus sloegen we wat water in en liepen we teleurgesteld en geïrriteerd (want hangry) weer terug naar het hotel. Gelukkig stond de jongen die ons ingecheckt had nog achter de balie.. We vroegen hem of hij nog een restaurant wist die kon bezorgen, nog niet half uitgesproken en hij hangt al aan de telefoon met iemand. We bestelden (doe maar) “iets typisch Turks, jouw lievelingseten” dus al gauw noemde hij van alles op en zeiden wij “ja klinkt goed, ja prima, ja top” en binnen no-time hadden we besteld. De jongen van het hotel had geregeld dat het voor het hotel afgeleverd zou worden, dus een uurtje later zaten we alsnog heerlijk te dineren! Na nog heel even gechild te hebben, doken we lekker op tijd ons bedje in. Zo’n lang dagje op de motor is aardig intensief. De volgende dag startte met een flink ontbijt. We kregen bijna een ontelbaar aantal aan tapas bakjes voorgeschoteld met van alles en nog wat; gevulde paprika, gebakken eitjes, humus, verschillende soorten (gevulde) olijven, verschillende kazen, verschillende worstjes. Man, zelfs als we veel honger zouden hebben zouden we het niet eens op krijgen. Maar goed, niets te klagen natuurlijk, want met 2 gevulde buikjes konden we de reis naar de volgende bestemming beginnen: Cappadocia. Ook vandaag zou het weer een flinke rit worden, maar als het goed is zouden we op aankomst van bestemming met pracht en praal beloond worden. Aangezien we ervan overtuigd waren dat we dit zouden redden deze dag, hadden we de avond ervoor al een hotel geboekt en daar keken we ontzettend naar uit! Het eerste deel van de rit was weer fantastisch, we moesten namelijk eerst een stukje terug rijden (wat we de dag ervoor al hadden gereden), maar vanaf de andere kant ziet het er toch altijd weer anders uit. Daarna reden we over enorme heuvelachtige vlaktes, waar we ons alleen op de wereld waanden! We kwamen voor kilometers niémand tegen! Voor het eerst in Turkije kwamen we op stukken waar het asfalt wat slechter was, met veel verticale ribbels, niet heel relaxed rijden. Verder hadden we niet veel te klagen, want ook hier was het uitzicht weer fantastisch! Alleen het laatste deel was niet heel erg boeiend, vooral veel vlak en weinig te zien. Dit veranderde toen we Cappadocia binnen reden, want jeeeetje, is dit echt?!?! Heet leek alsof we een soort maanlandschap binnen reden met overal opzichzelfstaande gesteentes. Echt ontzettend bijzonder om te zien. Göreme, de plaats waar ons hotel zat, was erg druk en toeristisch, dus moesten wel heel langzaam en voorzichtig tussen de mensen door rijden. Het hotel blijkt op de perfecte plek te staan! Midden in het centrum en vrijwel alles op loopafstand. Wat ons trouwens direct opviel, en wat we nog niet eerder tijdens de reis hadden gezien: dit centrum was één en al hotel! In de winter zal het wel uitgestorven zijn.. Anyways, we parkeerden de motoren en werden enthousiast welkom geheten door de eigenaar. Het hotel “Zeus Cave Suites“, zegt precies wat het is. Ons hotel zit aan een gesteente en van de grotten zijn kamers gemaakt. Heel vet en typisch iets Cappadocia’s! Met de hoteleigenaar bespraken we wat activiteiten in de omgeving. Voor deze dag, na opnieuw een lange dag rijden, vonden we het wel even welletjes, maar voor de dag erna hadden we wel iets in gedachten. Cappadocia/Göreme staat bekend om de ballonvaarten en misschien heb je het ooit wel ergens voorbij zien komen: een foto met een bijzonder landschap met gesteentes en honderden luchtballonen in de lucht. Well, that’s what we came for! De eigenaar werkt samen met een organisatie en wilde dit wel voor ons boeken, want voor de volgende dag waren er nog 2 plekjes vrij. En dikke bonus (voor ons), want vanwege COVID-19 waren de prijzen enorm gedaald (in plaats €200-€500 per ticket, nu €75 per ticket!) én kregen we nu een grotere mand met minder personen. Nadat dit alles geregeld was besloten we even een rondje te lopen door het centrum en een restaurantje te zoeken. Ondanks de drukte/toerisme, is het toch wel een hele bijzondere omgeving en zeker een must-see! We belandde bij een restaurantje waar Bas de specialiteit nam, een stoof in een claypot. De klei pot werd aan tafel geserveerd en vervolgens kwam de chef aan tafel om de hals van de pot eraf te slaan en het gerecht op het bord te gieten! Na een heerlijke maaltijd liepen we nog een rondje om even uit te buiken om daarna in het hotel lekker vroeg naar bed te gaan. De inspanning van het motorrijden én de hitte zijn het recept voor vermoeidheid aan het einde van de dag! En opzich, dat op tijd naar bed gaan was zeker geen slecht idee, want de wekker stond om 3.30u! Want om 4.00u werden we opgehaald voor de ballonvaart, die met zonsopgang zou plaatsvinden. Half wakker probeerden we zo stil mogelijk het hotel te verlaten. We werden opgehaald door een busje en moesten nog langs een paar andere hotels. Heel irritant als er dan toch mensen zijn die het vertikken om op tijd eruit te gaan, waardoor wij moeten wachten… Anyways na nog een koffiestop kwamen we aan op de plek van opstijgen. De ballon werd al geprepareerd en vol bewondering mochten wij toekijken. Toch wel een apart idee dat wij daar een uurtje later in zouden zweven… Als de ballon vol hete lucht is geblazen en de mand overeind staat, mogen wij erin. Samira heeft eerder een ballonvaart gedaan (in Nederland) en daar stonden zij toen hutjemutje tegen elkaar aan. In deze mand hadden we alle ruimte! Voordat we de lucht in gingen kregen we nog wat instructies en daarna blies de piloot de ballon de lucht in. Langzaamaan kleurde de lucht roze van de opgaande zon, om ons heen stegen nog een aantal ballonnen op, maar het merendeel stond nog aan de grond. WAUW! Wat was dit magisch, ál die vuur in de ballonnen leken wel lichtjes die aan en uit gingen. En dan hebben we het nog niet eens gehad over het magische landschap! Het landschap in Cappadocia bestaat enerzijds uit tufsteen (door vulkanen) en anderzijds uit kalksteen en bestaat uit allemaal puntige gesteenten die feeënschoorstenen (fairy chimneys)worden genoemd. Wauw, we vlogen letterlijk door een sprookjeslandschap. We hadden een enorm goede piloot, die de ballon liet zakken in de vallei en tussen de “feeënschoorstenen” heen vloog, spannend, maar ook super tof! Op een plek boven de vallei stonden allemaal mensen die vroeg opgestaan waren om te kíjken naar dit spektakel! Onze piloot had zin in een geintje en liet de ballon langzaamaan stijgen en vloog vervolgens rakelings boven de mensen langs, het was zo laag dat sommige mensen begonnen te rennen hahaha. Vervolgens riep hij “GOOD MORNING PEOPLE!!!” (het was immers nog geen 6.00u). Gelukkig konden de meesten er wel om lachen en zwaaiden enthousiast naar ons. Na nog wat stunts van de piloot (rakelings langs een paal vliegen, de ballon strak langs de vallei wand laten zakken en weer opstijgen, langs een boom vliegen zodat we de blaadjes konden pakken), was het tijd om weer te landen. “Soft landing or hard landing?” Aangezien niemand wat zei, riepen Bas en ik maar “soft landing“. Wij gingen alvast klaar staan in de geïnstrueerde landingspositie, maar al gauw zei de piloot, neejoh, we doen toch de zachte landing?! Wisten wij veel wat dat inhield… Dus wij gingen weer staan en kijken over de rand van de mand, en verrek, de gekke piloot laat de mand gewoon landen op de trailer achter de auto!!! Wat een baas! Nadat we de ballon uit mochten en de ballon was platgelegd was het tijd voor de afsluiting! Deze werd feestelijk gevierd met champagne en voor ieder een certificaat van deelname. We bedankte de piloot en werden weer terug gebracht naar ons hotel waar het tijd was voor nog een klein dutje (het was net 7.30u)! Toen we wakker werden konden we nog deelnemen aan het ontbijt. Ondertussen besloten we om niet nog een excursie te doen, maar lekker zelf de omgeving al hikend verder te verkennen. We keken even naar de temperaturen en rond 16.00u zouden die hun hoogtepunt bereiken, dus na het ontbijt maakten we onszelf klaar voor de hike. We hadden een route gevonden die door de verschillende valleien heen liep, dus dat zou wel goed komen. We waren nog geen half uur onderweg of we waren alweer hélemaal bezweet. Het enige wat niet went en heel moeilijk te accepteren is. Die hitte, het zweten, je alsnog niet kunnen afkoelen… Maar goed we weten allemaal, hoe meer je je er druk over maakt, hoe erger het wordt. Dus liepen we klotsend verder. Gelukkig was de omgeving een goede afleiding, want ondanks dat we het eerder die ochtend vanaf boven hadden gezien, was het adembenemend mooi! We lopen eerst langs Pigeon Valley, daar komen we nog 2 Nederlanders tegen op hun motoren die in 3 dagen hiernaartoe zijn gereden, helemaal gek die gasten! We kletsen nog even en vervolgen daarna onze route weer te voet! Terwijl we langs een appelboomgaard lopen, plukken we wat appeltjes en eten we er beiden alvast 1 in het kader van “een appeltje voor de dorst”. Daarna lopen we door Uçhisar waar we worden aangesproken door een gast voor een winery “please, come and taste our wines“. We waren inmiddels alweer dik een uur in de bloedhitte aan het wandelen, dus een pauze zou niet verkeerd zijn! We gingen in op zijn aanbod en ondertussen sloot nog een koppel aan. De proeverij was gratis, maar om dit lokale zaakje te sponsoren namen we een fles mee van de witte wijn die wij het lekkerste vonden! Hoppakee, in de rugtas en weer verder! De eerstvolgende stop was alweer een half uur verder, waar in the middle of nowhere een kraampje stond waarvan de eigenaar ons iets eerder eerst voorbij reed op z’n brommertje, maar waarschijnlijk bedacht dat wij de enige toeristen zouden zijn die langs zouden lopen vandaag en daarom weer een rechtsomkeert maakte en ons een jus d’orange probeerde te verkopen en wij op ons beurt dachten we zullen wel de enige toeristen zijn die langs lopen vandaag, laten we maar ja zeggen. Totaal buitenproportioneel, maar goed we gunde het die ouwe vent, kochten we 2 jus d’orange voor €8,- haha. Hij gaf ons in ieder geval nog wel een goede tip… We konden namelijk net na zijn kraampje naar beneden afdalen (zag er niet echt uit als een pad, eerder een steile gladde glijbaan) en dan konden we dóór Love Valley lopen. Als hij dat niet had gezegd, waren we hier sowieso voorbij gelopen. Dus zakte we via het pad de vallei in. De route was práchtig! Toen het einde van de vallei naderde moesten we alleen het laatste stukje nog, maar eigenlijk waren we beide ka-pot! En dan moesten we eerst nog een stuk klimmen om uit de vallei te komen ook… We hadden er sinds de stop bij het kraampje alweer dik 1,5u opzitten en volgens die man was het nog 3u lopen vanaf daar naar Göreme. Ohmy… Gelukkig liepen wij al wel wat sneller dan de beste meneer ons vertelde zagen we op onze navigatie, maargoed het was toch nog zeker 30á45min! Dat hebben we dan ook echt op karakter gelopen, we konden elkaar niet eens meer aanmoedigen… Badend in het zweet maakte we de laatste hoogtemeters en probeerde we ons zelf vooruit te slepen. Af en toe nog even lekker zandhappen, doordat een aantal quads het zand lieten stuiven. Gelukkig zagen we al gauw Göreme, waardoor we weer wat positiever gestemd werden. Bij aankomst in het centrum hebben we onszelf lekker getrakteerd op een stukje taart én een cappuccino! Toen we weer moesten opstaan, waren we beiden zo stijf als wat! Toch een flinke hike door de bloedhitte: +-14km, 4u! Nadat we even gerust hadden, hadden we écht geen zin meer om nog ergens heen te gaan dus vroegen we de hoteleigenaar of hij nog een goed restaurant wist die kon bezorgen. Hij wees ons op zijn lievelingsrestaurant en bestelde voor ons. De hoteleigenaar zei dat we lekker op het terras konden gaan zitten en dat hij de bezorger wel naar boven zou laten komen… Há dat klonk als muziek in de oren. Uiteindelijk was dit hoe dan ook de beste keuze: een diner met z’n 2 op het terras met zicht op de ondergaande zon en de stad en het wijntje die we die middag hadden gekocht.. Beter had dus eigenlijk niet gekund! De volgende dag vertrokken we na het ontbijt. De rit was niet heel bijzonder. We hadden op de kaart gezien dat we langs een zoutvlakte kwamen, dus daar wilden we graag langs rijden. Uiteindelijk vonden we dit niet super interessant (en te warm) en zijn we na een foto gemaakt te hebben weer doorgereden. Niet veel later kwamen we aan in Konya….. Wáárom hadden we deze plaats gepind???? Waarschijnlijk hebben we er ooit een keer iets positiefs over gelezen maar wij vonden er geen zak aan! Het schijnt in ieder geval een heilige plaats te zijn, voor tekst en uitleg verwijzen wij jullie graag door naar Google! Nadat we onze spullen hadden gedropt, deden we nog wel de moeite om een rondje te lopen (onze eerste indruk was al niet heel positief), maar helaas veranderde onze mening daarmee niet. Wel kwamen we terecht bij een lokaal eettentje, dus schoven we daar aan bij de enige lege tafel. Het enige wat je hier kon bestellen was “etli ekmek“, ook wel “pide” genoemd, oftewel brood met vlees. Je had dan wel keuze uit verschillende soorten kruiden, wel/geen kaas etc. We bestelden er 2, maar hadden niet door dat dat per stuk dik een meter lang was! Gelukkig was de bodem heel dun, dus dat ging er wel in. Na dit maaltje liepen we maar richting het hotel, want er was niet zoveel te beleven. Ach ja, morgen weer een nieuwe dag!
