Nadat we gewekt waren door de wekker en ons ontbijtje hadden gegeten, was het weer tijd om ons klaar te maken voor vertrek. Deze dag zouden we richting Pamukkale rijden, wellicht meer bekend als we vertellen dat dat die enorme witte kalkterrassen zijn met dat helderblauwe water.. Stond op ons lijstje en vandaag was de dag aangebroken dat we daar heen zouden rijden. Op de weg daarnaar toe hadden we nog een andere bezienswaardigheid gevonden die we ook zouden meepakken; de “Rock tombs”. De weg hiernaartoe hebben we op 1 tankstop in 3u nonstop doorgereden en was niet heel spannend, vooral hele lange rechte wegen, dorre natuur en vergezichten. Vlakbij aankomst zagen we een slagerij met een groot restaurant, dus daar besloten we te gaan lunchen. Toen we zaten viel natuurlijk al gauw op dat we niet Turks waren en dus werd er al gelijk gevraagd waar we vandaan kwamen etc.! Hij liet ons van alles in de winkel zien en stelde voor een lunch voor ons samen te stellen. Perfect idee, want zij weten vast wat het lekkerst is! En dus kregen we eten voor 10… haha. Na onze buik gevuld te hebben liepen we de straat uit, want hier waren de rock tombs al! Eh…. het was een flink stuk kleiner dan we hadden verwacht, maar even goed heel tof om zo te zien. Vooral heel bijzonder dat dit al bestaat sinds 350 v.Chr. en nog steeds in deze staat is. Wat wel weer heel typerend was, het feit dat mensen dit blijkbaar als iets zien om er de meest idiote foto’s mee te maken. Een hek ervoor?? Dan spring ik er toch over heen? Waar is het respect mensen? Een meid die in de tombe 1000 selfies gaat staan maken, haar partner die nog eens vanaf zijn positie foto’s maakt. Alles voor “The Gram” hè?!…… Na deze bezienswaardigheid wilde we nog heel even afkoelen voordat we weer op de motor zouden stappen, dus dronken we nog een bakkie én namen we na aandringen nog een toetje. We werden nog even in de stress gebracht, want er kwam personeel naar ons toe om ons te vertellen dat er politiemannen naar hen toe waren gekomen om te vragen van wie “die motoren” waren, ze zouden ons een boete hebben gegeven omdat we fout geparkeerd stonden. Wat een onzin. Bij onze motoren aangekomen zagen we nergens een briefje liggen, dus wellicht bij de grensovergang nog gedoe? Ach ja, er zit niets anders op, dus we vervolgen onze weg. Maar……. Niet voor lang!! De @#%$^@# Tiger, het blijft een verhaal apart. Waar de meting de vorige dag nog perfect waren, bleek hij toch zijn eigen verhaal te willen vertellen. Na een bocht ingestuurd te hebben en weer wat gas te willen geven, ziet Samira het scherm op de Tiger uitvallen en was het klaar… De plek waar het had kunnen gebeuren had niet beter kunnen zijn; naast het tankstation. Dus liepen we met de motor naar het tankstation, plaatste de motor in de schaduw en eigenlijk beiden met het idee, laten we maar gelijk even naar de zekeringen kijken. Goh, dan zijn die 2 weken ervaring in de garage in Servië opdoen toch niet voor niets geweest…. Inmiddels hadden we beiden flink wat kennis opgedaan! Niet te geloven… De hoofdzekering was hélemaal gesmolten en daardoor uit elkaar gevallen. Logisch dat de motor niets meer deed. Het was een kwestie van de gesmolten zekering eruit halen en een nieuwe terugplaatsen en voilá we konden onze weg weer vervolgen. Pfff.. maar niet zonder wat stress, want wáárom?!?! De mogelijke verklaring is dat de zekering niet goed zat, waardoor hij niet goed contact maakte en daardoor oververhit raakte en dus is gesmolten. Maar ja…? Gaat dat dan nog een keer gebeuren? Fingers crossed! De rest van de rit liep gelukkig voorspoedig en zo kwamen we aan het einde van de avond aan in Pamukkale. We hadden een bed&breakfast gevonden en zonder te reserveren heen gereden. Helaas had de vrouw geen 2persoonkamer meer vrij, maar er was nog wél een 4persoonskamer. Aangezien ze er nog niemand voor had, stelde ze ons voor dat we die konden huren voor hetzelfde geld als de 2persoonskamer. Hóe vriendelijk! ’s Avonds kookte ze voor ons een heerlijke linzensoep, wat meer dan genoeg was vanwege onze uitgebreide lunch! Daarna was het tijd om bij te komen. Ondanks dat het misschien lijkt alsof we weinig hadden gedaan, is het motorrijden enorm intensief, helemaal met die hoge temperaturen. Dus ’s avonds waren we uitgeteld! Tijd om even wat Socials bij te werken etc. We kregen die avond een appje van iemand die in de buurt van Pamukkale bleek te wonen, waar Samira eerder contact mee had gehad. We waren hem helemaal vergeten te appen dat we er zouden zijn, maar bij toeval blijkt hij op het juiste moment op onze facebook pagina terecht te zijn gekomen, die een automatisch bericht naar hem stuurde waar hij weer op reageerde. Lang verhaal kort, na wat appen besloten we de volgende dag samen op te trekken! Hij zou ons op de motor komen halen en dan zouden we samen naar de bezienswaardigheid Pamukkale toe rijden. Dus de volgende dag nadat wij het ontbijt hadden gegeten stond daar Mesut! Echt ontzettend leuk om samen met iemand die de omgeving kent op te trekken! Hij wist ontzettend veel te vertellen en liet ons de mooiste plekken zien. Daarna zijn we namelijk nog naar de Kaklik Caves geweest, minder toeristisch maar super tof! Een soort ondergrondse Pamukkale. Sowieso hadden wij deze dag écht het voordeel van COVID-19! Het was namelijk op alle plekken rustig, waar je normaal gesproken bij wijze van spreken over de hoofden heen moet lopen. Bij de Kaklik caves kocht Mesut nog wat druiven van een boer die daar met wat fruit stond. Die man was hélemaal flabbergasted over het feit dat wij er met de motoren waren. Hij kon het niet geloven haha. Via Mesut kletste we wat met hem en daarna vervolgden we onze weg. Mesut nodigde ons uit om samen met hem en zijn gezin te gaan lunchen, wat ontzettend gezellig was! Herinneren jullie het verhaal nog van de 1 meter lange pide? Nou dat aten we hier ook, alleen dan in stukken gesneden waardoor het niet zo lang leek haha. Was weer genieten. Nadat we klaar waren met eten had Mesut nog een idee. Hij wilde ons meenemen naar een van zijn favoriete plekken: de windmolens. Dan denk je misschien, wát is hier bijzonder aan? Álles! Praktisch achter zijn huis lag een bergrug waarop windmolens waren geplaatst. Het begint al bij de weg daarnaartoe. Fantastische kleine bergweggetjes, slingerend omhoog. Om vervolgens het laatste stuk offroad omhoog te klimmen naar de windmolens. En vanaf daar….. Een práchtige panorama view over Denizli! Wauw Mesut, we hebben je al meermaals bedankt, maar nógmaals dank voor deze fantastische dag. Dit zullen we nooit meer vergeten! Hierna scheiden onze wegen, Mesut ging terug naar huis en wij: op weg naar Europa! Die avond reden we nog een flink stuk door. Inmiddels hadden we beiden héél erg de behoeften om weer een stap verder in onze reis te gaan. Turkije is fantastisch mooi, de mensen zijn zo verschrikkelijk vriendelijk, maar die warmte…. Wij konden er niet aan wennen. Yes, we reden inderdaad nog steeds met onze motorpakken aan, geen één keer hebben wij dat geskipt. Want, safety first. Dus ja, dan ga je gewoon kapot. En zijn we dus toe aan iets lagere temperaturen. We zijn die avond tot aan Selçuk gekomen, iets ten noorden van Kusadasi. Stiekem begint thuis ineens vertrouwd dichtbij te voelen (we leven inmiddels op 29 augustus 2021, dag 63). Omdat het al laat was, aten we eerst ergens wat, maakten we gebruik van de Wi-Fi en zochten we een hotel. Deze vonden we op een kilometer afstand. Dus konden we rustig op de motoren daarnaartoe rollen. De eigenaar bleek een amicale man te zijn en binnen no-time hadden we zijn hele levensverhaal gehoord; een man die eigenlijk zonder dat hij dat zelf wilde opgeschept zat met dit hotel en er maar het beste van probeerde te maken. Okeeee.. klinkt positief. Welcome! De entree zag er gezellig uit en ook van het binnenplaatsje hadden ze wat leuks gemaakt, maar toen we de kamer binnenstapte moesten we toch wel even slikken… het was een hok van 2 bij 2 met een net niet uit elkaar vallend bed. Máár, zoals de eigenaar zei, met een spiksplinternieuw matras, aha oke top! De volgende dag wilden we voordat we zouden vertrekken nog wat oudheden bezoeken in de stad, zoals de St. Jean Basilica en Ephesus Ancient Theatre. Dit was denk ik het punt dat we écht Turkije-moe waren. Zo’n punt dat je denkt gaan we dit bezoeken omdat we het echt wíllen of omdat we vínden dat we het moeten bezoeken. Het was het laatste geval… We waren leeg, klaar met die bloedhitte, zin om naar huis te gaan. En toch bezochten we het. Eerlijk is eerlijk, zeker Ephesus was fantastisch. Je vóelt gewoon hoe oud het is, hoe bijzonder het is. Heel veel is behouden of ontzettend goed gereconstrueerd. Maar nadat we dit gezien hadden met héél veel geklaag over hoe mega warm het was, waren we heel blij om weer op de motoren te zitten, op weg om het volgende vinkje van ons to do list te kruisen… Ancient city of Troy. We hoopten dat dezelfde dag nog af te kunnen vinken, zodat we dat maar achter de rug zouden hebben. Maar bij aankomst bleek het net gesloten te zijn. Hè getver… Dus dan maar op zoek naar een hotel/camping. We reden langs wat plekken, maar we (vooral Samira) werden er niet warm van. We waren sowieso een beetje in een bleh-mood, dus dan is het uberhaupt al lastig om tevreden te zijn. Uiteindelijk besloten we Google Maps offline er bij te pakken en belandde we bij een b&b in de buurt Een beetje op hoop van zegen. En dat was bij toeval een geweldige keuze! Uitzicht op de zee (en dus op Europa!!! We’re coming home!) met een prachtige zonsondergang, een mooie kamer en een mega vriendelijke eigenaar. Ook deze man sprak geen Engels, maar er was een andere gast die alles voor hem/ons vertaalde. We aten wat en opgewonden gingen we slapen, want de volgende dag zouden we éindelijk weer op Europese bodem staan en dus weer een stukje dichter bij huis. Grappig weetje, zodra we op de “terugweg” zijn, zijn we allebei het liefst zo snel mogelijk thuis. We hadden het er van tevoren over gehad, dat we moesten proberen te blijven genieten, ook al zouden we weer “terug” rijden. Want dat terug rijden was ongeveer de helft van de reis haha. Tot de dag hiervoor ging het dus goed.. Wellicht zou het een verschil maken als ons “verlangen naar Europa” gevuld wordt.
Nadat we de volgende dag ons uitgebreide ontbijt op hadden besloten we om tóch nog wat bezienswaardigheden af te vinken: Ancient City of Troy, Military Marine Museum, Çanakkale Destani Tanitim Merkezi (WW1 museum, Gallipoli). Of we gek zijn?! Yep…. We begonnen met Troy, het besef dat het zo gigantisch oud is en dat er tot op heden nog steeds dingen uit die periode (3000 v.Chr.) worden opgegraven etc. is heel bizar. In vergelijking met Ephesus (1100 v.Chr.) was het voor ons minder aantrekkelijk, hierbij konden we namelijk veel meer voorstellen doordat heel veel nog “staat” (of in ieder geval gereconstrueerd is). Anyways, eerste check. Door naar de volgende. Iets waar Bas heel graag naartoe wilde, Military Marine Museum, aangezien hij heel veel interesse heeft in de WOI en II. Bij aankomst bleek het vanwege COVID-19 later open te gaan, dus besloten wij een rondje door het stadje te lopen en het Paard van Troje te bezoeken die in de film heeft gezeten en op de boulevard staat. We dronken nog een theetje bij een tentje en daarna konden we naar binnen bij het openlucht museum. Ze hadden veel uit de WOI tentoongesteld, dus dat was heel interessant. Na ons bezoek was het dé tijd…. We pakten de ferry naar het EUROPA-deel van Turkije!!! Het was een vaart van +-20min, iets korter dan verwacht. Bas had nog even gauw een croissantje en een ijskoffie gescoord, maar die moesten we achterover gieten, want het vasteland was alweer in zicht. Vanaf hier reden we naar Çanakkale Destani Tanitim Merkezi (WW1 museum, Gallipoli). Dit was een prachtig museum, waarin ze de gevechten op een rond Gallipoli visueel gemaakt hebben. Daarna reden we nog een rondje langs verschillende gedenkplekken, zoals de Lone Pine Cemetery. We besloten dat dit genoeg was voor deze dag en gingen op zoek naar een plek om wat te eten, zodat we konden kijken waar we zouden overnachten. We wilden het liéfst zo ver mogelijk naar de grens van Griekenland rijden. We zochten een restaurant op, kwamen terecht bij een Turks Kebab restaurant en na het bestellen doken we het internet op zoek naar een hotel. We hadden onze zinnen gezet op de grensovergang, dusssssss…… was de meest voor de hand liggende plek, jawel, Edirne! Dit was namelijk de enige grensovergang met Griekenland die open was. We besloten dat we beiden niet naar hetzelfde hotel wilden als waar we heen waren geweest toen we op de heenweg naar Istanbul reden, want dat lag aardig in het centrum en was dus mega druk. Bas vond al gauw een hotel net buiten de stad en zonder aarzelen boekten we een kamer. Nu was het verstand op 0 en gaan met die banaan! Het mooiste van Turkije hadden we inmiddels wel gezien, dus we namen de snelweg. Wat waren we blij toen we aankwamen. We made it!!!! Morgen in Griekenland! Alsof de dag nog niet gek genoeg was geweest, besloot Samira ’s avonds nog even te sporten. Een mooie 5k op de loopband en nog wat spierversterkende oefeningen zorgde ervoor dat ze zich weer even fit voelde. Want jongens, dat eten hier, daar wordt je niet slank van ;-). Dus wat extra beweging kan geen kwaad. Bas was ondertussen bij het koffietentje belandt, die vast zat aan het hotel. Ze bleken hier fantastische cappuccino’s te hebben. Oké vooruit, net gesport, dát wilde Samira ook wel. Dus, zonder na te denken dat het al vrij laat op de avond is bestellen we beiden (nog) een cappuccino! Het was weer een enerverende dag geweest…. Op naar Griekenland!!!
Jullie hebben wat meegemaakt, geweldig. En bijna ervaren monteurs ook nog!!!