Na heerlijk geslapen te hebben werden we maandag 16 augustus uitgerust wakker! Na wat gegeten te hebben van het verse ontbijtbuffet met fruit en broodje met ei was het tijd om de spullen weer op de motor te pakken. We twijfelden een beetje om de regenpakken aan te trekken omdat het vrij warm was, maar aangezien het aardig hard aan het regenen was, besloten we dit toch maar te doen. Als 2 michelin-poppetjes reden we weg bij het chateau en waren we onderweg naar…… Armenië! Wel met een tussenstop, want we hadden besloten om naar een oud klooster te gaan: David Gareja. De weg daarnaar toe was fantastisch, wát een prachtige vergezichten! Er waren stukken waar de omgeving bijna surrealistisch was! We konden goed doorrijden, want er was toevallig recent geasfalteerd. Nadat we op de plaats van bestemming waren aangekomen, volgens Google Maps, vroegen we ons toch af waar het klooster dan zou zijn. In de verste verte was geen klooster te bekennen, hoewel… ver konden we eigenlijk niet kijken, want we waren omringd door bergen. Gelukkig was er een werkmannetje die ons kon vertellen dat we nog een kilometer (of 2) moesten doorrijden. En inderdaad na nog wat verder doorgereden te hebben kwamen we bij een parkeerplek aan, waar we het klooster iets hogerop zagen liggen aan de rechterkant. Aan de linkerkant waren fantastische bergen in regenboogkleuren. Wauw! Georgië blijft ons verassen! Het was lekker rustig (coronavoordeel), dus liepen we ons gemakje wat rond. Het klooster was heel klein, maar wel heel indrukwekkend. Ze hadden gebruik gemaakt van de rotsen, waar de kamers in zaten. Nadat we alles gezien hadden, stapten we weer op de motor om langs de grens van Georgië/Azerbeidzjan richting Armenië te rijden. Het begin van deze rit was eveneens weer schitterend! Alsof we over een soort maanlandschap heen reden: offroad! Via een gravel/steen-weggetje reden we er doorheen. Jammer genoeg kwam er op na een tijdje een einde aan en belandden we in een industrie gebied, verre van mooi! Er hing zelfs een grimmig sfeertje, alhoewel we amper een kip tegenkwamen. De weg was hier niet al te best, ondanks dat het “geasfalteerd” was.. Hoewel misschien kunnen we een nieuwe categorie aanmaken: semi-offroad, dan zou deze weg er zeker onder vallen. Voor ons geen probleem, maar de enkele toerist met campervan die we tegenkwamen werd er waarschijnlijk niet zo gelukkig van. Na even gereden te hebben tankten we onze motoren nog even vol benzine met het overgebleven Georgische geld en kochten we nog een yoghurtje bij de supermarkt die daar tegenover zat. Op hoop van zegen dat dat goed zou gaan, want we zagen na het afrekenen dat er een pallet vol yoghurtjes naast koelkast stond (in een warme winkel). Buiten probeerde we wat schaduw te vangen om te eten, want in de volle zon was het bloedheet. Daarna stapten we op onze motoren, niet voor lang, want we waren al vlakbij de Armeense grens! Nadat we door de Georgische douane waren, konden we door naar de Armeense douane. En wooohooo wat was dat chill! We waren de enige toeristen, dus hadden onze “eigen mannetjes” en loket. We werden hartelijk ontvangen door het eerste mannetje, die ons verzocht even naar het loket binnen te gaan voor de dokter. Hier moesten we aan de dokter (in witte jas en wel gekleed) laten zien dat we gevaccineerd waren. We lieten onze geplastificeerde kaartjes zien die we van de GGD (in het Nederlands geschreven) hadden gekregen. Hij zat er naar te kijken en in zijn ogen zagen we dat hij er geen snars van begreep, maar toch probeerde hij zichzelf daarvan te overtuigen. We legden hem nog wat in het Engels uit, maar het was allemaal al in orde! Top! Hij maakte een handgeschreven briefje voor ieder van ons die we bij het volgende loket met de paspoorten moesten laten zien (waarschijnlijk dat we gecheckt waren en dat alles oké was). Zo gezegd, zo gedaan. Bij het loket stonden 2 Armeense douaniers die enorm geïnteresseerd waren in onze motoren! Ze kwamen kijken, vroegen er van alles over en daarna werd overgegaan tot de orde van de dag. Nadat we een mooie stempel hadden gekregen in ons paspoort, mochten we naar het volgende loket. Hier kregen we papieren mee die we bij ons moesten houden totdat we Armenië weer uit zouden gaan. Ondertussen vormden zich een cirkel om ons heen met allemaal Armeense vrachtwagenchauffeurs, práchtig vonden ze het! We kregen wat opgestoken duimpjes en zwaaitjes. Vervolgens konden we ons weg vervolgen naar de laatste check en niet veel later reden we in Armenië! Op het begin kwamen er nog jongens naast ons rennen die ons vertelden dat we een verzekering bij hen moesten afsluiten, maar mooi niet. Dat hadden we al via internet gedaan (voor 1/5 van het geld). En maar goed ook, want nog geen 5 kilometer later werden we staande gehouden door de politie. Nog even een kleine miscommunicatie, Bas dacht dat de agent gebaarde door te rijden, Samira was er van overtuigd dat hij ons staande hield. Gelukkig luisterde Bas naar Samira, want inderdaad de 2 agenten kwamen naar ons toegesneld. We moesten onze Armeense verzekeringspapieren laten zien. Deze waren helemaal in orde, maar de agenten lieten ons nog niet gaan. Ook hier wilden ze weer van alles over de motoren weten. Ook vroegen ze hoe hard de motoren konden.. Daarna zeiden ze dat we zo hard als we konden moesten weg rijden, dat vonden ze leuk aldus beide heren met een grote glimlach. Haha, dat is wel wat anders dan in Nederland! Dus om hen (en onszelf) een plezier te doen trokken we het gas open en stoofde we weg, om vervolgens in de spiegel 2 omhoog gestoken duimen te zien. Wat een gezellig ontvangst in Armenië. Tot noch toe was de weg prima, maar hier kwam al gauw verandering in. Ze waren bezig met de weg, dus al het asfalt was weg geschaafd en de weg was nu bedenkt met een laag steentjes. Voor ons niet zo’n probleem, dus wij konden met een vaartje een rits auto’s inhalen! Uiteindelijk bleken deze wegen geen uitzondering te zijn, en lagen er heel veel wegen open, of was het gewoon uberhaupt een offroad weg. De échte hoofdwegen (richting Yerevan, hoofdstad) zagen er daarentegen wel prima uit. Maar goed, dáár gingen we nog niet heen. We wilden nog een oud klooster bezoeken, dus daar gingen we heen: Haghpat Monastry. Het complex was heel indrukwekkend met een fantastisch mooi uitzicht. Ondanks dat wij het niet heel groot vonden, is het één van de grootste van Armenië. Daarnaast staat het sinds 1996 op UNESCO’s World Herritage List! We waren blij het nog even te kunnen bezoeken, want we hadden er al een flinke dag op zitten. Tijd om een hotel te scoren! We hadden natuurlijk geen internet, maar we hadden gelukkig de offline kaart van Armenië op Google Maps gedownload, waardoor we een goed hotel dachten te hebben gevonden: goed cijfer en een noemenswaardig aantal beoordelingen. Ook de korte weg hiernaartoe (5min rijden) werd aan de weg gewerkt en flink wat asfalt gestort. We moesten een korte bocht draaien om een zijstraat in te gaan waar een man midden op het pad stond te kijken hoe de mannen aan het werk waren. Hij leek niet erg onder de indruk van het feit dat wij zijn kant op moesten (knipperlichten waren aan). Samira probeerde de korte bocht te draaien en gaf nog even wat gas om er door heen te komen om vervolgens Bas te horen roepen door de intercom! Oepsie, blijkbaar kwamen er allemaal werklui boos naar Bas toegelopen, want….. Door dat beetje extra gas had Samira een bandafdruk in het asfalt gezet! Ehhhh….. sorry! Maar goed, nu kon Bas de draai niet meer maken. Ondanks dat ze flink pissed waren en riepen, kwam er gelukkig een mannetje met een soort schep om het asfalt weer gelijk te maken, waar Bas ook overheen mocht! Ondertussen was Samira halverwege het steile pad naar beneden even gestopt om te wachten, had haar voet niet goed neergezet en was omgevallen met de motor. Laten we het erop houden dat het een lange dag was geweest haha. Nadat Bas had geholpen de motor overeind te krijgen reden we het pad uit en kwamen we bij een prachtig hotel met een fantastisch mooi uitzicht! Ja hoor, dit was het hotel waar we zouden overnachten. Ze hadden gelukkig nog een kamer en nog meer bingo, want ze hadden ook een restaurant! We sjouwde onze spullen naar de kamer, friste onszelf op en genoten nog even van de prachtige zonsondergang. Daarna gingen we voor het diner naar het binnenplaatsje waar we een typisch Armeens diner kregen: BBQ vlees (voor Bas lamsvlees en voor Samira rund) met een salade. De volgende ochtend was het tijd om weer verder te gaan! We wilden héél graag weer kamperen, in Georgië konden we geen geschikte plek vinden dus het was alweer een hele tijd geleden dat we in ons tentje sliepen. Per toeval hadden we een camping gevonden met alles erop en eraan van een Nederlandse eigenaresse! Daarnaast was de camping precies bij een paar bezienswaardigheden die we hadden gepind. De weg ernaartoe was práchtig (en HEFTIG). Wat een bizar mooie natuur heeft Armenië! We reden mega hoog, maar het leek net alsof we op een vlakte reden met enorme weilanden. Ik zou niet tot het einde van de weilanden rijden, want als je daarover heen keek zag je zo de afgrond +100m. Zoals we al zeiden, de meeste wegen zijn slecht of uitdagend, hoe je het noemen wil haha. Dus al gauw reden we weer een offroad weg en ondanks dat het best goed ging, was het zeker uitdagend! Losse stenen met haarspeldbochten kunnen soms toch spannend zijn.. Daarnaast zaten er op sommige plekken ook flinke geulen door alle auto’s/4×4’s die er reden. Op een gegeven moment kwamen we op een vlakte op een berg aan, waar een auto stond met een man ernaast die aan het kletsen was met een geitenboer met heel wat geiten. Hij zag ons aankomen en vroeg ons of we richting Yerevan moesten. Inderdaad, dus we antwoordden ja. Hij pakte wat uit z’n auto en kwam naar Samira toegerend en gaf haar 2 enorme perzikken! Ehh… waar ga ik dat laten dacht ze nog. Gelukkig hadden we op de Tiger een tanktas zitten, dus op hoop van zegen dat de perzikken de offroad weg zouden redden stopte we ze daar maar in. Vervolgens gebaarde hij “kom, rij maar achter mij aan” en sjoeeeffff weg was hij in z’n lada. Eh.. onze navigatie gaf toch echt aan dat we de andere kant op moesten, maar goed deze man zou het vast beter weten en wellicht wel een sneller weggetje hebben! Dus hop, motoren starten en we sjoefte er achter aan! Het was nog een flinke uitdaging om deze meneer bij te houden, we hadden nog niet verteld dat het waarschijnlijk in de afgelopen dagen flink had geregend, want er waren ook modderplekken en flinke plassen! Toch altijd een beetje spannend. Maar goed, er was niet heel veel tijd om na te denken want we moesten deze oude man proberen bij de houden haha. Als een jekko crosste hij de smalle bergweg en haarspeldbochten door en wij daar dus achteraan. Halverwege kwamen we een vrachtwagen tegen en hoe de oude man het deed, deed ‘ie het, maar in een split second racete hij erlangs. Precies toen de vrachtwagen bij ons kwam, was de weg nóg smaller! De vrachtwagen wilde ook niet zo graag de berm in (waarschijnlijk vanwege de nattigheid), maar wij konden de berm ook niet in, ja tenzij we héél snel beneden wilden zijn, maar dat leek ons toch net een te grote uitdaging. Dus Bas besloot van z’n motor af te stappen en de vrachtwagen te helpen met het millimeterwerk om veilig langs Samira en zijn motor te rijden. Ondertussen was de oude man gevlogen (bijna letterlijk), maar we kwamen hem bij de laatste bocht weer tegen waar hij met z’n motorkap omhoog de motor even liet afkoelen! Hij gebaarde ons dat we verder konden rijden. We staken onze hand op om hem te bedanken en reden naar het eind van deze weg. Hier besloten we om onszelf even af te laten koelen na alle inspanning en de perzik te eten die we hadden gekregen. Terwijl we rustig stonden, kwam er een hoop geblaf boven ons vandaan. Daar stond een huis in the middle of nowhere met een hond, die zich graag even wilde laten horen. Niet veel later kwamen er 2 vrouwen (oké een meisje en een vrouw) naar buiten om te kijken wat er allemaal aan de hand is. Ze verdwenen weer, maar niet veel later kwamen ze toch weer naar buiten, nieuwsgierig naar wie wij waren. Ze zwaaiden en weer wat later werd er door het jonge meisje gevraagd of we koffie wilden… Eh…. Tja, koffie lusten we altijd, dus waarom niet?! Ze gebaarde ons dat we naar boven mochten komen en zo zitten we 1 minuut later bij hen aan tafel met verse gezette koffie! Het meisje was een beetje verlegen, maar sprak goed Engels! Ze vertelde ons dat ze 12 jaar is en dat haar moeder zei dat ze Engels kon oefenen met ons. Moeder sprak geen Engels, maar het meisje vertaalde voor ons. We hadden een heel leuk gesprek en werden ontzettend verwend! Moeder vertelde dat vader verse honing maakte, dus kregen we brood, met boter en verse honing + nog meer fruit. Waaauw, wat zijn ze hier toch vriendelijk allemaal!! Zó niet Nederlands! Niet dat Nederlanders niet vriendelijk zijn, maar zeg nou zelf, we zijn niet erg gastvrij naar onbekenden. Want wie heeft ooit totaal onbekenden aan de keukentafel gehad? Of iemand geholpen die de Nederlandse taal niet spreekt? We hopen deze les mee te nemen naar Nederland en meer open te staan/gastvrij te zijn mochten we in eenzelfde soort situatie terecht komen! Want wij vergeten dit de rest van ons leven niet meer. Een klein gebaar, met zóveel waarde! Na de verwennerij knuffelden we nog even met de puppy (Oef, naam vergeten maar het was “wollig” in het Russisch) en stapten we weer op de motor. En weer reden we in de ontzettend bijzondere, prachtige natuur. Hoge bergen, canyons, maar ook hoogvlaktes! De rest van de weg die we reden was in redelijke conditie. De auto’s daarentegen waren verre van redelijke conditie. Waar we dachten in Georgië auto’s te hebben gezien die uit elkaar zouden vallen bij de eerste drempel, was nog niks bij de auto’s hier in Armenië. Onze theorie: onze afgekeurde auto’s gaan naar de Balkan, de afgekeurde auto’s in de Balkan naar Georgië en dié afgekeurde auto’s gaan naar Armenië. Haha, als het rijdt, dan rijdt het zullen we maar zeggen. Naast al deze afgeragde auto’s kwamen we ook regelmatig busjes tegen met bijv. “Henk’s schilderbedrijf”, “Karel & Co. aannemers”, maar wel met Armeens kenteken! Na de mooie route door het Armeense binnenland moesten we de laatste paar kilometer naar de camping nog offroad rijden, omdat ook hier de weg was opengebroken om het opnieuw te asfalteren. De camping was práchtig! Wat een pareltje had Sandra (de eigenaresse van de camping) ervan gemaakt! De camping was gebouwd op verschillende plateaus met 2 keukens/chill gedeeltes, er waren 2 terrassen en er was zelfs een zwembad! Daarnaast kon je nog gebruik maken van een wasmachine. Oh en niet te vergeten, het prachtige uitzicht! We besloten dan ook al gauw dat we hier lekker 2 nachten bleven. Vanuit hier konden we dan onze highlights bezoeken zonder zwaar bepakte motor, om vervolgens aan het einde van de dag lekker te chillen bij het zwembad! Precies wat we zouden gaan doen als we onze tent hadden opgezet. Gelukkig hebben we hier tegenwoordig niet meer dan 20min voor nodig, dus een half uur later lagen we omgekleed en wel aan het zwembad nog even van het zonnetje te genieten! Na heel even gerelaxed te hebben kregen we wat honger en van Sandra hoorde we dat er een kebabzaakje op 5min lopen zat en weer 5min verder een supermarkt. Perfect, want we hadden verder nog geen inkopen gedaan. Samen met Max, de hond van Sandra liepen we er heen! Bij het kebabzaakje bestelde we een soort Turkse Pizza (laat ze niet horen dat we dit zo noemen haha, Turkije en Armenië zijn geen vriendjes), welke hij in zijn hout gestookte oven voor ons klaar maakte: met takken en een föhn om het vuur aan te wakkeren! Geweldig! We werden naar hun tuin gebracht om daar ons eten op te eten. Lief! Op de terugweg kochten we wat eten voor de avond waarna we weer lekker bij het zwembad chillden. Bas zorgde nog even voor de nodige hilariteit: het leek hem een goed idee om in het zwembad in een kinderzwemband te kruipen… Je raad het vast al, de zwembad was natuurlijk veel te klein en kreeg hij in het zwembad niet uit, dus was hij genoodzaakt om met zwemband om zijn middel het water uit te komen. Je had er misschien bij moeten zijn, maar het was hilarisch hoe het bijna een dansje werd om zich uit dat ding te wurmen! ’s Avonds bezette we de keuken om onze pasta te maken en toen het eten klaar was zaten er nog meer mensen aan de tafel (een Duits en een Iraans koppel), dus sloten wij aan. Het was een ontzettend gezellige avond, met interessante gesprekken. Dat is toch wel een van de leukste dingen van het reizen, om de ervaringen van anderen te horen in/over hun thuisland. Moe en voldaan kropen we vervolgens ons tentje in, poeh, dat hadden we best gemist! De volgende ochtend werden we iets minder voldaan wakker, want we hadden beiden niet al te best geslapen. Misschien was het toch weer even wennen in de tent. Na een heerlijk traditioneel camping-ontbijtje (boterham met een eitje mét vleeskruiden for the win!) vertrokken we om een klooster te bezoeken en een bijzondere rotsformatie. Ook dit klooster was indrukwekkend om te zien, vooral ook de ligging ervan. Het schijnt dat het allereerste klooster echt in de rotsen zat. Nadat alles verwoest was is het opnieuw opgebouwd (en uitgebreid. Samen met het vallei waar dit klooster in ligt (Upper Azat Valley) staat ook deze Geghard Monastery op de UNESCO’s World Herritage List sinds 2000. Nadat we terug waren bij de motoren en bij een van de kraampjes het allerlekkerste brood éver hadden gekocht (een rond brood met een vulling van walnotencreme: Gata). Als iemand weet waar je dit in Nederland kan halen, let us know!!! Daarna vervolgende we ons weg richting de Stones of Symphony. Natuurlijk werden we weer een offroad weg in gestuurd, maar deze krappe bocht naar beneden met stenen zag Samira niet zitten. Bas was er alleen al ingestuurd en was er niet echt meer een weg terug. Bas wilde de motor van Samira wel even er in rijden, maar dat ging niet zo vlekkeloos. Met te weinig snelheid en de koppeling die toch weer anders voelt dan de BMW kreeg ook Bas het niet voor elkaar om de motor vlekkeloos het pad in te rijden, dus daar lagen ze…. (Bas en de motor dus he…) En keek Samira toe (met als eerste reactie “SHIT ZOOI, is m’n motor nu kapot?!!” in haar hoofd) kreeg ze het gelukkig voor elkaar om “Lieffie, gaat het?” te zeggen. Gelukkig waren beiden ongedeerd en de rest van de offroad weg ging prima. De rotsformaties waren spectaculair, waanzinnig mooi! Wat kan de natuur toch een hoop he?! Na wat foto’s te hebben genomen vervolgden we onze weg via een ander offroad weggetje, welke prachtig was! Alhoewel, niet dat Samira veel gezien heeft.. De hoogte werd haar iets teveel (in combinatie met de smalle weg zonder ook maar iets van vangrails) dus keek ze star voor zich uit en probeerde veilig naar boven te komen “het uitzicht zie ik later wel terug op de beelden van de GoPro” haha. Ondertussen genoot Bas gelukkig wel van het fantastische uitzicht en heeft dit dus gefilmd! We hadden nog één bezienswaardigheid op de planning staan: Chor Virap Monastery. Voor de Armenen een bijzondere plek, omdat hier Gregorius de Verlichter 13 jaar lang gevangen gehouden werd door de Koning. Gregorius heeft gezorgd voor het Christendom in Armenië zo leerde we van Armeense Belgen! Via een trapje kon je naar de kelder waar Gregorius gevangen gehouden werd. Daarna besloten we om naar Yerevan te rijden, om toch maar alvast een PCR-test te doen. De volgende dag wilden we namelijk weer terug naar Georgië gaan, waar je dat zou moeten tonen. We hadden een adres van Sandra gekregen, dus daar reden we naartoe. Het was allemaal zo gepiept. Het wattenstaafje werd via onze neusgaten zowat onze keel in gedauwd en onze tong werd geaaid. Whatever, als de test maar negatief was. In de avond zouden we de uitslag krijgen, top! Nadat we terugkwamen waren we aardig uitgeblust, dus wilden we nog even chillen bij het zwembad. Maar eerst moesten we nog iets belangrijks doen: we waren erachter gekomen dat Samira haar kofferrek links een scheur had zitten op een naad. Als we er niks mee zouden doen, zou deze sowieso in de komende dagen door gaan.. Dus hadden we Sandra gevraagd of ze iemand wist die kon lassen. Ja hoor, natuurlijk. Aan het begin van de weg zat een kleine garage, als ik het heeel lief zou vragen zouden ze dat vast wel willen doen! Dus zo gezegd, zo gedaan. Binnen een split second had de beste jongen het rekje gelast! Z’n kleine broertje was er ook bij en keek vol verwondering naar de motoren. Uiteraard hebben we hem er even op laten zitten! Daarna was het echt tijd om te chillen aan het zwembad! Sandra kwam nog even gezellig kletsen en vroeg of we mee wilde eten, ze had die ochtend een Australisch stel opgehaald die een 4×4 bij haar hadden staan en zouden oppikken om hun gepauzeerde reis weer te vervolgen richting Engeland. Gezellig! Dus ’s avonds aten we met hun + het Duitse koppel. Op tijd kropen we weer lekker ons bedje in hopend op een betere nacht!
PS de PCR-testen waren natuurlijk negatief.
